Wtedy jeszcze róże nie miały swoich patronów, ale zawsze w pierwszą niedzielę miesiąca po nabożeństwie popołudniowym następowała zmiana tajemnic różańcowych i wspólna modlitwa. Oprócz tych dziesięciu róż były też róże panieńskie i róże dziecięce, ale z czasem ponieważ młodzi wyjeżdżali często dalej w świat róże te zanikały.

W roku 1997 dzięki żywej współpracy z duszpasterzami z Ludźmierza powołano jeszcze 13 nowych róż, od tego roku też każda z róż miała już swojego patrona. W Łapszach były wtedy 23 róże. W każdej róży było 15 członków, dopiero później kiedy dodano kolejną  część tajemnic światła zwiększyła się liczba osób w różach do 20. Czas jednak robi swoje i dawniej młodym członkom róż przybyło lat, wielu niestety odeszło do wieczności, a nowych osób nie przybywało i stopniowo zmniejszała się liczba róż. Tak do historii przeszła róża p.w. św. Józefa, Róża Niepokalanego Poczęcia N. M. Panny i róża p.w. św. Piotra i Pawła. Niestety w tym roku dołączyła do nich też róża św. Brata Alberta, a róże Królowej Polski i Bożego Miłosierdzia zostały połączone. Na dzień dzisiejszy w naszej parafii jest 18 róż, w których modli się 360 Łapszan – osób w różnym wieku, młodych i starszych, kobiet i mężczyzn. To nie jest tak iż w różach modlą się tylko same starsze osoby, w tym głównie babcie. Różaniec łączy i tak dzieje się w różach różańcowych, każda róża (20 osób) modli w ciągu dnia cały różaniec – każdy członek róży modli się określoną tajemnicę (jedną z 20), w sumie razem codziennie każda róża odmawia cały różaniec, oczywiście każdy indywidualnie i każdy w swoim czasie i swoim miejscu życia. W całej parafii jeśli jest 18 róż codziennie odmawiane jest 18 całych różańców. Co miesiąc następuje zmiana tajemnic wg. ustalonych list. Na początku każdego roku Papież ogłasza listę intencji ogólnych, ale każdy modląc się dołącza też swoje intencje osobiste. Może powrócą te róże sprzed lat albo powstaną np. róża pod wezwaniem bł. ks. J. Stanka?

Na koniec trochę o historii samego Żywego Różańca, który jest ruchem międzynarodowym założonym w XIX w. przez Pauline-Marie Jaricot. Ta błogosławiona dziś, francuska, świecka chrześcijanka działała na rzecz krzewienia modlitwy różańcowej aby wspierać dzieło misji. Tworzyła tak piętnastoosobowe grupy, które przyrównywała do bryłek węgla, wzajemnie się ogrzewających. Dzieło to nazwała Żywym Różańcem, który wkrótce mocno rozpowszechnił się na całym świecie. W naszym kraju spotykamy też Podwórkowe Kółka Różańcowe Dzieci, Nieustający Różaniec Papieski i Różaniec Rodzinny.

Żywy Różaniec jest wspólnotą osób, które w duchu odpowiedzialności za Kościół i świat w wielkiej prostocie otaczają modlitewną opieką tych, którzy najbardziej jej potrzebują. Oczywiście modlić może się każdy i poza różą, same róże tworzą wspólnotę. Wielka jest jednak siła modlitwy wspólnotowej i ta łączność duchowa. Pamiętajmy o tej modlitwie gdziekolwiek jesteśmy. Święty Franciszek Salezy powiedział: „Najlepszym sposobem na modlitwę jest różaniec"